.jpg)
«Ο Αθέριστος Ιούνης» τιτλοφορείται το βιβλίο της Καίτης Μανωλοπούλου που κυκλοφορεί από αύριο στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Βεργίνα και αποτελεί αποτύπωση των όσων διημείφθησαν στο Δίστομο τη μοιραία 10η Ιουνίου 1944, αλλά και όσων ακολούθησαν στην ιστορική έρευνα και στον αγώνα για τη διεκδίκηση αποζημιώσεων από το γερμανικό κράτος.
Η συγγραφέας, το βιβλίο της οποίας παρουσίασαν ο πολιτικός-συγγραφέας Μίμης Ανδρουλάκης και ο δημοσιογράφος Διστομίτης Λουκάς Δημάκας, χωρίζει το βιβλίο της σε δυο μέρη.
Στο πρώτο αποτυπώνει τις συγκλονιστικές μαρτυρίες επιζησάντων (απαύγασμα προσωπικής, επιτόπιας, έρευνας χρόνων).
Στο δεύτερο μέρος «ξεναγεί» τον αναγνώστη στα σύγχρονα μνημεία της σφαγής, αναφέρεται σε τρία άλλα χωριά που όπου έγιναν αντίστοιχες σφαγές (στο Κομμένο 'Αρτας όπου στις 29 Ιουνίου 1943 σφαγιάσθηκε ο μισός πληθυσμός, στο Oradour sur Glane της Γαλλίας όπου την ίδια ημέρα με το Δίστομο -10 Ιουνίου 1944- τα SS προχώρησαν σε ανάλογη σφαγή, στο Lidice της Τσεχίας όπου στις 10 Ιουνίου 1942 έγινε ανάλογη σφαγή) και προσθέτει νέα στοιχεία την ιστορική έρευνα με την παράθεση ενός εγγράφου που πρώτη φορά δημοσιοποιείται.
Πρόκειται για έγγραφο που έφερε στην επιφάνεια ο Γερμανός ιστορικός αντιφασίστας Ντίτερ Μπεγκεμαν (Dieter Begemann), ο οποίος επρόκειτο να εκδώσει και σχετικό βιβλίο, κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει για αδιευκρίνιστους λόγους, όπως επισήμανε η κ. Μανωλοπούλου.
Δημοσιεύεται για 1η φορά
Ο κ. Μπέργκεμαν είχε εμπιστευθεί στον Διστομίτη Πάνο Ασημάκη τις δυο αναφορές που είχαν γίνει σχετικά με τη σφαγή από Γερμανούς αξιωματούχους. Η πρώτη ήταν η αναφορά του υπολοχαγού των SS που πραγματοποίησε τη σφαγή Φριτς Λάουτενμπαχ (Fritz Lautenbach), που ήταν ψευδής προκειμένου να δικαιολογήσει τη σφαγή και η δεύτερη, του υπαξιωματικού της γερμανικής Μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας που καταγράφει τα γεγονότα, διαψεύδοντας επί της ουσίας την αναφορά του συναδέλφου του. Το δεύτερο αυτό έγγραφο του υπαξιωματικού Γκέοργκ Κοχ (Georg Koch) δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο βιβλίο της κ. Μανωλοπούλου.
Στο δεύτερο μέρος γίνεται επίσης αναφορά στη στάση των δικαστικών αρχών του Μονάχου τη δεκαετία του 1960, όταν εκλήθησαν να εκδώσουν ετυμηγορία για τα διαμειφθέντα από τα SS. Εκεί -όπως καταγράφεται σε κείμενο του Γ. Θεοχάρη από το βιβλίο του «Το Ολοκαύτωμα» που παραθέτει η κ. Μανωλοπούλου- διαπιστώθηκε «ότι η από καιρό λησμονημένη ψευδής έρευνα του στρατοδικείου της χρονιάς 1944 απολάμβανε τιμές Κράτους Δικαίου».
Ο κ. Ανδρουλάκης με το γλαφυρό λόγο του εστίασε στις μαρτυρίες των επιζησάντων, μαρτυρίες που -όπως είπε- αποτυπώνουν τι έγινε στο Δίστομο και τις αφηγείται μια γυναίκα μέσα από τις αφηγήσεις άλλων γυναικών. Μαρτυρίες, στις οποίες ο συγγραφέας-πολιτικός σταμάτησε να κάνει αναφορά, όταν αντιλήφθηκε ότι τα πρόσωπα που έχουν αποτυπώσει όλο αυτόν τον πόνο των παιδικών τους χρόνων ήταν στο ακροατήριο της παρουσίασής του. «Με σε νοιάζει μπαμπά, εγώ θα σου κάνω άλλη μαμά» λέει το σοκαρισμένο 8χρονο παιδί που επιβίωσε της σφαγής και ένα 4χρονο πλησιάζει τη νεκρή μητέρα λέγοντάς της: «Σήκω μαμά. Θα σου κάνω ψωμί»…
Στο δεύτερο μέρος «ξεναγεί» τον αναγνώστη στα σύγχρονα μνημεία της σφαγής, αναφέρεται σε τρία άλλα χωριά που όπου έγιναν αντίστοιχες σφαγές (στο Κομμένο 'Αρτας όπου στις 29 Ιουνίου 1943 σφαγιάσθηκε ο μισός πληθυσμός, στο Oradour sur Glane της Γαλλίας όπου την ίδια ημέρα με το Δίστομο -10 Ιουνίου 1944- τα SS προχώρησαν σε ανάλογη σφαγή, στο Lidice της Τσεχίας όπου στις 10 Ιουνίου 1942 έγινε ανάλογη σφαγή) και προσθέτει νέα στοιχεία την ιστορική έρευνα με την παράθεση ενός εγγράφου που πρώτη φορά δημοσιοποιείται.
Πρόκειται για έγγραφο που έφερε στην επιφάνεια ο Γερμανός ιστορικός αντιφασίστας Ντίτερ Μπεγκεμαν (Dieter Begemann), ο οποίος επρόκειτο να εκδώσει και σχετικό βιβλίο, κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει για αδιευκρίνιστους λόγους, όπως επισήμανε η κ. Μανωλοπούλου.
Δημοσιεύεται για 1η φορά
Ο κ. Μπέργκεμαν είχε εμπιστευθεί στον Διστομίτη Πάνο Ασημάκη τις δυο αναφορές που είχαν γίνει σχετικά με τη σφαγή από Γερμανούς αξιωματούχους. Η πρώτη ήταν η αναφορά του υπολοχαγού των SS που πραγματοποίησε τη σφαγή Φριτς Λάουτενμπαχ (Fritz Lautenbach), που ήταν ψευδής προκειμένου να δικαιολογήσει τη σφαγή και η δεύτερη, του υπαξιωματικού της γερμανικής Μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας που καταγράφει τα γεγονότα, διαψεύδοντας επί της ουσίας την αναφορά του συναδέλφου του. Το δεύτερο αυτό έγγραφο του υπαξιωματικού Γκέοργκ Κοχ (Georg Koch) δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο βιβλίο της κ. Μανωλοπούλου.
Στο δεύτερο μέρος γίνεται επίσης αναφορά στη στάση των δικαστικών αρχών του Μονάχου τη δεκαετία του 1960, όταν εκλήθησαν να εκδώσουν ετυμηγορία για τα διαμειφθέντα από τα SS. Εκεί -όπως καταγράφεται σε κείμενο του Γ. Θεοχάρη από το βιβλίο του «Το Ολοκαύτωμα» που παραθέτει η κ. Μανωλοπούλου- διαπιστώθηκε «ότι η από καιρό λησμονημένη ψευδής έρευνα του στρατοδικείου της χρονιάς 1944 απολάμβανε τιμές Κράτους Δικαίου».
Ο κ. Ανδρουλάκης με το γλαφυρό λόγο του εστίασε στις μαρτυρίες των επιζησάντων, μαρτυρίες που -όπως είπε- αποτυπώνουν τι έγινε στο Δίστομο και τις αφηγείται μια γυναίκα μέσα από τις αφηγήσεις άλλων γυναικών. Μαρτυρίες, στις οποίες ο συγγραφέας-πολιτικός σταμάτησε να κάνει αναφορά, όταν αντιλήφθηκε ότι τα πρόσωπα που έχουν αποτυπώσει όλο αυτόν τον πόνο των παιδικών τους χρόνων ήταν στο ακροατήριο της παρουσίασής του. «Με σε νοιάζει μπαμπά, εγώ θα σου κάνω άλλη μαμά» λέει το σοκαρισμένο 8χρονο παιδί που επιβίωσε της σφαγής και ένα 4χρονο πλησιάζει τη νεκρή μητέρα λέγοντάς της: «Σήκω μαμά. Θα σου κάνω ψωμί»…
<<Τα σκυλιά ξυπνούν!>>
Στον αγώνα για τη δικαίωση της σφαγής αναφέρθηκε μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος Λουκάς Δημάκας. Αγώνας, που όπως σημείωσε, δεν είναι αγώνας για λεφτά και καζάντια. Οπως είπε, είναι ένας αγώνας που δεν σταματά στον 'Αρειο Πάγο, στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, στα γραφεία των υπουργών και στο Δικαστήριο της Χάγης. Είναι ο αγώνας, πρόσθεσε, των μαυροφόρων γυναικών στο Μαυσωλείο κάθε χρόνο. Είναι οι εκατοντάδες προσκυνητές που πηγαίνουν κάθε εβδομάδα στο Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού και στο Μαυσωλείο. Είναι το «όχι» στη γερμανική πολιτική που είπαν με το δικό τους τρόπο τον Οκτώβριο 2012 στην εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ» και τον Νοέμβριο 2013 στο Βερολίνο, οι μαθήτριες του Λυκείου του Διστόμου και η καθηγήτριά τους, συμπλήρωσε ο κ. Δημάκας.
Και κατέληξε παραθέτοντας τμήμα μυστικής έκθεσης του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα το 1969 που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» από τον Αριστομένη Συγγελάκη. Όπως είπε ο κ. Δημάκας, γράφει ο πρέσβης στην έκθεση, αναφερόμενος τις γερμανικές επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο: «Θα ήταν προς το συμφέρον μας να διατηρήσουμε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση όσο γίνεται περισσότερο, έτσι ώστε οι αξιώσεις των τότε αντιπάλων μας, είτε να αποσυρθούν, είτε να παραγραφούν. Με άλλα λόγια: δεν πρέπει να ξυπνήσουμε τους σκύλους που κοιμούνται»!
«Για ένα να είστε σίγουροι» κατέληξε ο Λ. Δημάκας. «Ότι βιβλία σαν κι αυτό της Καίτης Μανωλοπούλου βοηθούν όχι μόνο να ξυπνήσουν οι «σκύλοι», αλλά και να γαυγίσουν και να δαγκώσουν».
ΠΗΓΗ : ΑΠΕ/Μαρία Δεληθανάση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου